superktoś

 I znowu polazłam na spacer koło ZDUNGu.

Dziś nad chmielnikami latały ogromne stada gołębi

które przy bliższym poznaniu okazały się grzywaczami - chyba już zbierającymi się do odlotu.

Towarzyszyły im znacznie mniejsze stada szpaków

oraz parę sierpówek i sójek.

A także jeden młody łoś.

Łoś wyszedł na spacer na rżysko z rezerwatu.

Pobrykał, pobrykał, i wrócił do lasu.

W trawie zaczaił się zając. Wystawił tylko uszy

A w miejsce łosia-superktosia w cieniu rezerwatu zaczaiła się sarenka. Ledwie-ledwie widoczna.

Zupełnie inny kształt zwierzaka. 

Pierwszy raz aż tak długo widziałam łosia na wolności. Zdarzało się, że wyszedł, przeszedł ulicę tuż przed maską samochodu i znikł. Albo na moment zamajaczył w krzakach. Ten dziś wykonał popisowy taniec - no ok, nie przed moim nosem, miałam dobry aparat, no. Ten sam łoś zrobiony telefonem na maksymalnym zumie to zaledwie plamka.

Dlatego wolę aparat. :)

na sarenki

 Wczoraj, zmarnowana po całym dniu ślęczenia nad planem lekcji, wieczorem wyrwałam się pod ZDUNG. 

Akurat zachodziło słońce.

Wielkie i czerwone.

Pod rezerwatem jak cienie pojawiły się

sarenki.

Mrok z każdą chwilą gęstniał, zdjęcia przestały wychodzić. 

Kiedy wróciłam do miasta, noc była już ciemna.

A to Stara octownia, o której pisałam tu: :klik:

dzielę się patentem

 na ukorzenianie pnączy i generalnie roślin o długich pędach. Tak można ukorzenić bluszcz i barwinek, pewnie jeszcze parę innych zielsk. Można próbować. Ja tu ukorzeniłam pstrolistny barwinek, z którego jedną długą łodyżkę zerwałam w lipcu z czyjegoś ogródka pod płotem. :P Nie miała wtedy absolutnie żadnych korzonków. 

Jeśli ktoś próbował ukorzenić taki barwinek albo bluszcz, to teoretycznie da się wstawić roślinkę do wody i czekać, aż puści korzenie. I czasem puszcza, ale nie zawsze. Można też włożyć sadzonkę do ziemi, ale prawie na pewno uschnie. Sposób pośredni wygląda tak:

Co my tu mamy? Ano, słoik wkopany ukośnie w ziemię w skrzynce z pelargoniami i napełniony wodą, ile się da pod kątem.

W słoiku jest ucięty koniec dłuuugiej sadzonki, a wierzchołek jest zakopany płytko w ziemi skrzynki, zupełnie na płasko. Ziemia w skrzynce powinna być stale wilgotna, o co łatwo, bo rosną w niej pelargonie. :)

Po miesiącu z przykrytego ziemią wierzchołka sadzonki wyrastają do góry zielone nowe pędy barwinku. To znaczy, że najprawdopodobniej mamy już korzonki. Można ograniczać powoli ilość wody w słoiku i patrzeć, co się stanie - jeśli mimo suszy w słoiku roślinka nie więdnie, znaczy, że można ją wykopać ze skrzynki i posadzić np. do ogródka i powinna dać sobie radę na własnych korzeniach. Oczywiście, że lepiej to zrobić w nieupalną i raczej mokrą pogodę. 

po ścierniskach

 trasą pętelkową, tylko w odwrotnym kierunku niż zwykle. Zaczęłam od mostku drugiego

i przekroczywszy go skonstatowałam, że pszenicy już nie ma.

Jabłek jest - trochę. Ale jeszcze niedojrzałe.

Na drutach sierpówki i grzywacze

i szpak.

Obok drutów myszołów.

Szłam ścierniskiem po rzepaku

Tuż obok chmielnik. Na chmielniku makolągwy. Kilka.

Dużo.

Baaardzo dużo.

Doszłam do drogi przy działkach nad Wisłą. Właśnie jest w trakcie przebudowy.

Znikły wszystkie chaszcze oddzielające drogę od pól, wyrzucili stare wierzby pełne dziupli, teraz drogę od pól oddziela tylko zwał ziemi.

I po raz pierwszy stąd widzę nadwiślańskie wieżowce.

Osiedle Gościńczyk

i moje obserwatorium. To z pustułką.

Pustułki nie było, był bocian.

I dalej wzdłuż drogi wycięte wszystkie krzaki, i pocieszam się, że odrosną.

Tu już zaczyna się szeroka ulica, nie będą chyba przebudowywać. I krzaki w pasie bocznym są. Więc może i dalej kiedyś będą.

Skręcam w pole. 

Tu ostatnio łaziłam w pszenicy.

Mostek pierwszy. Nie ma perkozków?

A jakże, są. Na gnieździe?

W każdym razie młode siedzi na karku dorosłego, jak to u perkozów bywa.

W przeświadczeniu, że dziś nic bardziej niezwykłego już nie zobaczę, zaczynam wychodzić z parku. Oglądam się w pewnym momencie na Domek Chiński (kiedyś o nim napiszę) i widzę... nogi.

Za chwilę wyłania się reszta.

Było ich kilka, trzy co najmniej. Chyba dzikie, z rezerwatu na Kępie - przylazły tu na niewyschniętą trawę czy jak. Chwila jeszcze - i wszystkie na trzy-cztery uciekły, chociaż nie widziałam, żeby ktoś je spłoszył.