po ścierniskach

 trasą pętelkową, tylko w odwrotnym kierunku niż zwykle. Zaczęłam od mostku drugiego

i przekroczywszy go skonstatowałam, że pszenicy już nie ma.

Jabłek jest - trochę. Ale jeszcze niedojrzałe.

Na drutach sierpówki i grzywacze

i szpak.

Obok drutów myszołów.

Szłam ścierniskiem po rzepaku

Tuż obok chmielnik. Na chmielniku makolągwy. Kilka.

Dużo.

Baaardzo dużo.

Doszłam do drogi przy działkach nad Wisłą. Właśnie jest w trakcie przebudowy.

Znikły wszystkie chaszcze oddzielające drogę od pól, wyrzucili stare wierzby pełne dziupli, teraz drogę od pól oddziela tylko zwał ziemi.

I po raz pierwszy stąd widzę nadwiślańskie wieżowce.

Osiedle Gościńczyk

i moje obserwatorium. To z pustułką.

Pustułki nie było, był bocian.

I dalej wzdłuż drogi wycięte wszystkie krzaki, i pocieszam się, że odrosną.

Tu już zaczyna się szeroka ulica, nie będą chyba przebudowywać. I krzaki w pasie bocznym są. Więc może i dalej kiedyś będą.

Skręcam w pole. 

Tu ostatnio łaziłam w pszenicy.

Mostek pierwszy. Nie ma perkozków?

A jakże, są. Na gnieździe?

W każdym razie młode siedzi na karku dorosłego, jak to u perkozów bywa.

W przeświadczeniu, że dziś nic bardziej niezwykłego już nie zobaczę, zaczynam wychodzić z parku. Oglądam się w pewnym momencie na Domek Chiński (kiedyś o nim napiszę) i widzę... nogi.

Za chwilę wyłania się reszta.

Było ich kilka, trzy co najmniej. Chyba dzikie, z rezerwatu na Kępie - przylazły tu na niewyschniętą trawę czy jak. Chwila jeszcze - i wszystkie na trzy-cztery uciekły, chociaż nie widziałam, żeby ktoś je spłoszył.

godzinka nad starorzeczem

 w okolicach mostka pierwszego:

W wodzie śmigają malutkie rybki

i trochę większe błotniarki.

A to bodaj żabiściek.

Żab nie widziałam, były za to krzyżówki.

Weszłam na lipową ścieżkę, 

odeszłam kawałek od ludzi :), schowałam się w oczeretach.

Mrówki zaczęły mnie właśnie podgryzać (a wygłodniałe były, oj były...), kiedy na wodzie pokazał się ŁEB.

Pokazał się, zachlupotał i znikł.

Tym razem nie zdradziła mnie żadna sójka ani dzięcioł :), a migawkę aparatu od dawna mam wyciszoną do bezszelestu :). Perkozek, niczego nie podejrzewając, wynurzył się w całej perkozkowej okazałości.

Wypłoszyło go dopiero szczekanie psa na drugim brzegu. Ten sam pies wygonił z trzcinowiska łabędzie.

I popłynęły. Szczekanie ucichło, wodne życie zamarło w oczekiwaniu. Czy już jest bezpiecznie?

Pustka. Tylko nartniki

i ważki.

Pierwsze na wodzie pojawiło się podrośnięte już pisklę kurki wodnej.

i zaraz potem kilka dorosłych kurek.

Odchodząc, na pożegnanie zobaczyłam jeszcze puchaty kuperek perkozka. :)