z parku w pętelkę

 Najpierw do parku.

Na trawnikach gawrony i pawie.

W parku ciągle zgniła zieleń. Niby trochę zgniła i zardzewiała, ale zieleń.

Patrzę z góry na miejsca, w które zamierzam dojść:

Ale żeby tam dojść, muszę zejść ze skarpy. Więc schodzę. Schodami tarasowymi.

Schodami tarasowymi schodzi się w zygzak aż do starorzecza, na dno parku.

Brzegi schodów zarosły drzewami

a i same cegły są nieustannie atakowane przez roślinność, która marzy, aby schody zarosnąć

i przez zwierzęta, dłubiące w schodach niezliczone norki:

Odkąd pamiętam, te schody wyglądają tak samo. Były kilka razy konserwowane co do powierzchni hm chodnika (umocniona i wysypana żwirem), ale układ, jak sądzę, pozostał niezmieniony od czasów Czartoryskich. Najstarsze zdjęcia, jakie znalazłam, pochodzą z lat 1980-tych:

https://fotopolska.eu/

Schodzę na sam dół. 

Nad starorzeczem zaczynam zwykłą pętelkę. Uwielbiam te pętelki.

W krzakach (oprócz wiewiórek) buszują całe stadka sikor i mazurków, ale jest za dużo liści na dobre zdjęcia. Na drutach ostatnie już chyba grzywacze. Zaraz odlecą.

Skręcam w pole.

Przede mną chmielnik i widok na miasto. Bieli się wieża obserwatorium, ta sama, na której ostatnio przesiaduje pustułka.

Obok mnie pole na wpół skoszonej kukurydzy.

Wracam.