w porcie

 Przeszłam kawałek miasta w celu załatwienia paru poświątecznych spraw i zawędrowałam aż do portu i potem pod wieżę widokową. Jakieś 5 tysięcy kroków.

W porcie dziś trochę chmur, trochę słońca i dużo, dużo wiatru.

Szłam w kierunku wieży widokowej. Nad głową przeleciało mi kilka kormoranów i ze dwie czaple, gdzieś między statkami mignęła zimna iskierka zimorodka. 

No to idę tak sobie i idę, żałując, że już wszystko, co żywe, mi nad głową w siną dal odleciało - a tu na jednym ze statków, proszę bardzo:

Czapla siwa.

Postała, popatrzyła i poleciaaaała. 

A ja poszłam dalej, aż pod wieżę.

Zdybałam jeszcze dzięcioła dużego. 

I już pod samą wieżą całe stado kormoranów.

Słońce tworzyło niesamowity spektakl wybarwień i kontrastów. Jak patrzę na zdjęcia - no wszystko, tylko nie grudzień. :P Prawda?

Zmarznięte ręce przypominają boleśnie, że to jednak grudzień. Wracam. Wchodzę w ulicę.

To samo miejsce ze sto lat temu:

https://pulawy.naszemiasto.pl/

O bramie z zegarem i dwoma wieżami kiedyś pewnie więcej napiszę. Dziś inna brama.

Niniejszym ocalam od zapomnienia jedne z ostatnich dawnych wrót - takie wrota prowadziły na podwórze, z którego wchodziło się do kamienicy. Na podwórzu zwykle była pompa do pompowania wody i parę budyneczków-magazynów, i zapewne przynajmniej jedna sławojka (przedwojenny odpowiednik toi-toia). Wrota miały zintegrowaną furtkę dla pieszych. Gdy przez wrota chciał wjechać wóz (albo - co rzadziej - samochód), wtedy otwierano całe to drewniane dwuskrzydłowe ustrojstwo. Człowiek idący piechotą przechodził, otwierając tylko tą małą furteczkę. Podobny mechanizm zastosowano we wrotach stodoły mojego dziadka...